Een grote misvatting op het spirituele pad is dat je altijd ‘positieve‘ emoties moet voelen – liefde, vreugde, vrede, vrijgevigheid, enz. Het is volkomen onrealistisch. Woede is niet de meest comfortabele emotie om te voelen. Het kan ook de meest verafschuwde emotionele toestand zijn in spirituele contexten. We krijgen vaak de boodschap dat woede is wat onze praktijken zouden moeten kunnen wegnemen, dat we in staat zouden moeten zijn om het om te zetten in puur zoet mededogen. Wat als we woede vanuit een ander perspectief bekijken: niet als vijand, maar als een dierbare vriend?
Het zijn gekke tijden die veel woede met zich mee brengen. Ik zie heel veel woede om mij heen en ook soms bij mijzelf opkomen. Laten we het niet ontkennen, laten we woede onder de loep nemen.
Woede, schrijft psychotherapeut Robert Augustus Masters in zijn fantastische boek Spiritual Bypassing, is “de primaire emotionele toestand die functioneert om onze grenzen te verleggen“. Wanneer we woede voelen is dat een indicatie dat er iets mis is – een grens is overschreden of er wordt niet aan een behoefte voldaan. Het gaat ook niet altijd alleen om ons individuele zelf – woede is de gepaste reactie op onderdrukking.
Woede is een emotie zoals elke andere en we hebben evenveel recht om het te voelen als verdriet of vreugde. Eigenlijk hebben we ongeveer evenveel “recht” om een emotie te voelen als om honger of dorst te hebben. We kiezen niet wat we willen voelen, we voelen gewoon. Veel komt vanuit onze conditionering, opvoeding en onderbewuste. Onze keuze ligt wel in wat we doen met de emotie.
Veel spirituele tradities – legt Masters uit – staan erop, dat we onze woede in mededogen veranderen, wat impliceert dat woede geen ‘spirituele‘ emotie is. Dit idee verwart woede met agressie, de emotie met ‘wat er werkelijk met woede wordt gedaan‘. Woede kan in feite een uiting zijn van medeleven, de bereidheid om heilige grenzen te handhaven, of opkomen voor iemand die onderdrukt wordt. Mededogen en woede kunnen absoluut naast elkaar bestaan.
Woede is geen actie, hoewel een van de kenmerken ervan de drang kan zijn om iets te doen, en het snel te doen. Woede kan ons helpen onze angst te overwinnen om actie te ondernemen. Dus hoe weten we welke actie we moeten ondernemen?
Ten eerste moeten we vertragen. We moeten stil zijn. Dit is ongelooflijk uitdagend. In mijn ervaring zijn er twee soorten woede: gerechtvaardigde woede is erg kalm en gegrond, en weet precies wat er moet gebeuren. Het is ook erg zeldzaam. Veel gebruikelijker is angstige woede, die nu regeert. Deze woede die onrustig en verward is, ongeduldig voor actie. Dit komt meestal doordat angstige woede wordt vermengd met angst of pijn (of beide) en de woede probeert een uitweg te vinden om die andere dingen niet te voelen. Woede komt ook vanuit de machteloosheid. Stilzitten brengt die andere emoties naar boven.
En dus moeten we stil blijven zitten. We moeten naar de boodschap van de woede luisteren, ook al weet het alleen dat er iets mis is. We moeten het de kans geven om met ons te praten, om ermee te praten, zelfs om het een paar vragen te stellen. Welke grens is overschreden? Aan welke behoeften kunnen we nu voldoen? Kunnen we eerlijk zijn over die behoeften met mededogen voor het standpunt van de ander?
Woede kan snel de schuld bij iemand anders leggen, maar als we genoeg kunnen vertragen om te proberen te identificeren welke grenzen zijn overschreden, kunnen we de situatie misschien duidelijker zien, met mededogen voor onszelf en anderen.
Woede is een vrij krachtige emotie. Van alle emoties lijkt het de luidste. Helaas zijn voor velen van ons die in de wereld van vandaag leven, angst en woede de enige twee emoties die we onszelf toestaan ​​te voelen. Als je geen verbinding hebt met jezelf, gaat er niets boven woede om je het gevoel te geven dat je leeft. Er gaat niets boven een goed drama of conflict om het bloed te laten pompen. Sommige mensen zullen een reden zoeken om boos te worden, zelfs als er niets is om boos over te worden.
Vaak zijn onze reacties niet gelijk aan de huidige situatie waarmee we worden geconfronteerd. Vaker wel dan niet reageren we op onopgeloste gebeurtenissen uit het verleden. Stel bijvoorbeeld dat je ouders je als kind het gevoel gaven ‘niet goed genoeg’ te zijn en dat je daar boos van werd; nu elke situatie waarvan je merkt dat je je ‘niet goed genoeg’ voelt, zal je reageren met dezelfde intense woede uit het verleden.
Woede in zijn natuurlijke staat is geen slechte zaak. Woede is er voor bescherming en om ervoor te zorgen dat onze basisrechten als levend wezen niet worden geschonden. Het is geen aanstootgevende emotie, maar eerder een verdedigende. Als je in het dierenrijk voedsel van een leeuw probeert af te pakken terwijl hij aan het eten is, zal hij je aanvallen. De leeuw probeert zijn recht om te leven te verdedigen en door zijn voedsel te nemen, bedreigt jij zijn leven. Dat is natuurlijke woede. Het is een korte en tijdelijke survival tool. Elke situatie in het leven hoeft geen bedreiging te zijn voor je eigen persoonlijke overleving. Daarom is het een goed idee om echt te vertragen en voelen!
In de wereld van vandaag is woede zoveel meer dan alleen een hulpmiddel om te overleven. We hebben woede verheerlijkt. Het is overal om ons heen met films en liedjes die allemaal rond woede zijn gebouwd.
Woede wordt vaak verkeerd geïnterpreteerd als macht. Als je merkt dat iemand boos op je is, is de natuurlijke reactie dat je probeert aardig voor hem te zijn, zodat hij niet meer boos op je is. Als je de hele tijd boos bent, kun je de mensen om je heen in deze ondergeschikte rol dwingen. Woede wordt ook gebruikt als manipulatiemiddel.
Het ergste is wanneer we niet verantwoordelijk zijn voor onze eigen woede. Stel je voor dat je een slechte dag op je werk hebt gehad omdat je baas tegen je schreeuwde. Je komt thuis en wordt boos op je partner. Dit is wanneer we niet rechtstreeks met een probleem te maken hebben, maar de verantwoordelijkheid voor onze emoties bij een ander neerleggen. Dit wordt een emotionele overdracht genoemd en het is echt! We kunnen weglopen van deze confrontaties met een beter gevoel, terwijl onze partner zich nu ineens vreselijk voelt.
Volgens de psychotherapeut Masters gaat spiritualiteit niet over het vinden van manieren om onze gevoelens te vermijden of uit te roeien. Zijn werk is diep emotioneel van aard, en het gaat erom dat we dicht genoeg bij onszelf komen zodat we tot de kern kunnen zien van wat er gebeurt, er eerlijk over kunnen zijn en zo goed mogelijk voor onszelf en elkaar kunnen zorgen. Onze emoties afwijzen is niet de weg. Goed luisteren naar de boodschappen van het hart en ze eren, zelfs en vooral als ze zich ongemakkelijk voelen om bij te zitten – dat is de gewoonte. Dat is waar we de nectar van woede vinden.
Volgens de Chinese geneeskunde komt woede uit de lever. De lever wordt ‘de zee van emoties‘ genoemd en wordt beschouwd als het orgaan dat het dichtst bij God staat. Welke emotie onderscheidt ons volgens jou het meest van God? Je raadt het al, woede! In deze fysieke wereld is woede de muur die ons van alle anderen scheidt.
De lever heeft te maken met het derde chakra dat is het chakra dat bijdraagt ​​aan je eigen persoonlijke kracht. Wanneer deze chakra uit balans is, kan woede je leven actief of passief beheersen. Werken met woede is een lang proces en het kan vele jaren duren voordat het uitgewerkt is, ongeacht welke oefening je doet. Uiteindelijk is woede erg uitputtend en als je in woede blijft hangen mis je de hoogst vibrerende emotie van allemaal, liefde.
En nog iets:
Woede ontstaat door triggerpoints. Er gebeurt iets en plotseling ben je boos. Wat is er gebeurd? Wat werd er geactiveerd? Die vragen zullen je het prachtige pad leiden om te ontdekken waar je klaar bent voor genezing. De wonden van ons leven kunnen gaten zijn voor de vulkaan van woede. Wanneer woede opduikt, is het gemakkelijk om die gaten te ontdekken en het diepere werk van genezing en transformatie uit te nodigen. Je weet dat je je wonden hebt genezen als die triggerpoints zich voordoen en je ze op een geheel nieuwe manier ervaart.
Volgende keer, wanner je weer boos wordt, vertraag, voel het , en gebruik het als stuwkracht voor genezing.
Gebruik je woede als katalysator om jezelf te onderzoeken. En vergeet het vooral niet:
Woede is een emotie, jij bent je emoties niet. Je hebt je emoties, ze leren je om het leven te ervaren, zoals je smaakpapillen er zijn om alle smakken te kunnen waarnemen, ook zijn je emoties nodig om het leven te ervaren!